Jak mawiał Franklin D. Roosevelt „Calm seas never made a good sailor” (Chorwacja, październik 2021)

Galeria - czartery za nami

Kolejny samodzielnie prowadzony rejs okazał się dość przypadkowo powtórką lipcowego pływania z 2019 roku. Wypływaliśmy z tego samego portu, tym samym jachtem, odwiedziliśmy prawie te same miejsca. Inna była załoga i… pogoda.

Wybór pierwszego tygodnia października nie był najszczęśliwszy. Choć pierwszy dzień był bardzo ładny, a spokojne morze pozwoliło nam przyjemnie dopłynąć do Šibenika, to już drugiego dnia Yugo uprzykrzało nam żeglowanie wiatrem „w dziób” i uporczywą, krótką falą. Całe szczęście było ciepło i słonecznie. Dwie noce spędziliśmy w Trogirze przeczekując ostrzeżenia przed silnym wiatrem i mając nadzieję, że prognoza pogody się sprawdzi, tj.kolejne dni będą spokojne, a nawet leniwe. Niestety w drodze na Hvar wiedzieliśmy, że te przypuszczenia nie są już aktualne. Kilka godzin w rzęsistym deszczu i widok okalających nas chmur burzowych podpowiadał, że kolejna prognoza raczej nie będzie pomyślna. Palmižana znana z turkusowej wody, pięknych plaż i cudownych widoków dała nam się poznać z innej strony, tym razem tej deszczowej i pochmurnej. Plany na kolejne dwa dni, czyli powrót na północ podsumowało jedno słowo – Bora. Znów niesprzyjający wiatr, znów dogonił nas deszcz.Cumowanie w Rogoźnicy przy regularnie wiejącej szóstce pozwoliło na sprawdzenie swoich umiejętności i zgrania załogi. Najtrudniejsze jednak miało nadejść. Dzień powrotu do Sukošanu miał być zdecydowanie najbardziej wietrzny ze wszystkich. Nie było jednak zapasu czasowego na przeczekanie złych warunków. Trzeba było płynąć. Wyszliśmy wcześnie, przygotowani na niesprzyjające warunki, lecz nikt z nas nie spodziewał się znacznie silniejszego wiatru niż w prognozie, tym bardziej, że staraliśmy się płynąć osłonięci licznymi wyspami. Prędkość wiatru 35-40 węzłów z podmuchami do 45 węzłów (instrumenty zapisały maksymalne wskazanie 55 węzłów) sprawiła, że doprowadzenie naszej Bavarii 41 do celu było ogromnym wyzwaniem.

Przez ponad 9 godzin płynięcia pod wiatr, z falami wlewającymi się do kokpitu, odfruwającym bimini i niedoświadczoną w warunkach sztormowych załogą nasunęło nam się wiele przemyśleń i refleksji. Chęć „nabicia” godzin i mil, potęgowana covid’owym głodem, powinna zostać stłumiona przez rozsądniejsze planowanie krótszych tras. Zawsze należy uwzględnić dużą poprawkę na prognozę pogody i zakładać najgorszy możliwy scenariusz. Biorąc odpowiedzialność za załogę nie można poddawać się presji dotyczącej oczekiwanych destynacji. Nie należy też słuchać obsługi mariny, która każe wykonać jakiś manewr wbrew Waszemu przeczuciu i doświadczeniu.

Choć był to rejs trudny, w warunkach daleko od tych oczekiwanych, to po pewnym czasie uznajemy go za jeden z bardziej wartościowych dla naszego doświadczenia żeglarskiego. Jak mawiał Franklin D. Roosevelt „Calm seas never made a good sailor”.